Ég sit í lest.
Lestin er stopp, hún stöðvaðist harkalega á teinunum fyrir
nokkrum mínútum. Á aðra hönd er urð og á hina er skógur. Við
hliðina á mér situr viðkunnanlegur karl sem lítur út fyrir að
vera embættismaður. Jakkafötin, skyrtan, gleraugun,
hárgreiðslan, úrið og skórnir benda til þess. Ég er búin að
fletta blaði sem ég fann í sætisvasanum. Þar er enn ein greinin
um mikilvægi fyrirmynda. Förebilder eins og þær heita á sænsku.
Hvenær hófst hin suðandi umræða um mikilvægi fyrirmynda? Einu
sinni las ég eitthvað eftir Foucault, ég man ekki hvert
umfjöllunarefnið var nema að hann notaði hugtakið sapere
aude. Það rifjaðist upp þegar ég fór að lesa um
fyrirmyndir. Ég gúgglaði og komst að því að Fúkki hefur
stolið þessu frá Immanúel Kant sem stal þessu frá rómversku
skáldi, sniðugir karlar eru alltaf að stela einhverju sniðugu. En
já, ég lærði einu sinni smávegis í latínu (mér fannst það
frekar skemmtilegt en ég var ekki sérlega góður námsmaður) og
þetta sapere aude sat í mér. Ég held að það þýði að maður
eigi að þora að fara eftir eigin innsæi og skynsemi í stað þess
að leita uppi fyrirmyndir til að elta. En nú brunar lestin aftur
eftir teinunum.
Undanfarið hef ég svolítið verið að hugsa um bókmenntagagnrýni, já eða mögulegan skort á henni og bókmenntaumræðu almennt, og um eitthvað sem Páll Baldvin Baldvinsson skrifaði í opnu bréfi fyrir nokkrum árum, þegar hann hætti að gagnrýna bækur. Í morgun, þegar ég vaknaði allt of snemma, datt mér í hug að fara á fætur og skrifa það sem ég var að hugsa og finna bréf Páls og hugleiðingu sem ég skrifaði í norska blaðið Klassekampen þar sem gagnrýni var til umræðu. Ég fór á fætur og inn á baðherbergi og rak þá augun í bók Jóhanns Hjálmarssonar, Malbikuð hjörtu , lúið eintak sem kom út árið 1961 og er með teikningu eftir Alfreð Flóka á kápunni. Ég fór að fletta bókinni (já, á klósettinu) og las meðal annars ljóð sem heitir Skugginn . Þá rifjaðist upp fyrir mér að ég hefði heyrt að Jóhann Hjálmarsson hefði einhvern tíma lögsótt hljómsveitina Trúbrot fyrir að stela frá sér texta ljóðsins. Það tók ekki margar sekúndur að finna útúr því hvernig málinu lauk (dómurinn féll í desember árið 1974).
Kommentarer
Skicka en kommentar