Hér má bruðla með orð

Hótelgluggarnir eru óþéttir og þegar vindhviðurnar þjóta um steinlögð stræti og á milli húsanna berst andvari um herbergið. Ef ég væri í draugamynd eða miðaldaseríu myndi logi á kerti flökta og skrjáfa í nátthúfu þegar ég hrasaði í stiganum. Í netblaðinu er viðtal við dósent við Háskóla Íslands sem segir frá Dr. Piers Steel sem „er helsti fræðimaður á sviði frestunaráráttu“, en fræði hans eru kennd í MBA-námi. Samkvæmt viðtalinu er 95% fólks með frestunaráráttu. Er ekki rétt að normalisera þetta bara og slaka á samviskubitinu? Já og láta frekar MBA-nemendur á öðru ári lesa ljóð? Í gær las ég ljóð sem heitir Another day og það er svona: Take some initiative... Do something with your life: I get up from the sofa, Walk across to the table And write these words Down on a scrap of paper. Then I return to the sofa and Fall asleep.

Stolin mynd af bæjarleikhúsinu  Í krummaskuðinu Krummaborg er gamalt leikhús sem á sér langa sögu . Það stendur við götu sem heitir Horní og er um 200 metra frá aðaltorginu þar sem ég er stödd núna. Í leikhúsinu er kaffihús/bar, eina slíka lókalið ég hef komið inn á í Tékklandi þar sem ekki má reykja. Anddyri leikhússins minnir mig pínulítið á gamla Nýja bíó eða jafnvel Hafnarfjarðarbíó (sem var eitt fallegasta bíó Íslands - en auðvitað var það eyðilagt), það er einhver svoleiðis stemning þarna. Kaffihúsið á neðstu hæð er skemmtilega gamaldags og ekkert of fínt, mismunandi ljósakrónur og lampar og þjónustustúlkan var hressileg. Mér leið samt dálítið eins og á kaffistofu sagnfræðinga við Háskóla Íslands þarna inni í gærkvöldi. Á svæðinu voru nefnilega tólf karlar og ein kona (ég). Já og skömmu síðar bættist þrettándi karlinn í hópinn. Úr anddyrinu Hann hefur komið sér upp listamannslegu yfirbragði dávaldurinn og stjörnu- spekingurinn frá Budejovice. Kannski han

Í Krummaborg er  kastali , gríðarlegt mannvirki, sem er á minjaskrá Sameinuðu þjóðanna og aðeins örfáa mánuði á ári fá nokkrar hræður að fara með leiðsögumanni um ranghala hans þar sem leynast meðal annars á fjórða hundrað herbergi, gullvagn frá Rómaborg, sérlega fagurt leikhús, ævintýralegir gangar sem virðast aldrei taka enda og allrahanda dót sem aristókratarnir réðu yfir allt fram á fimmta áratug síðustu aldar. Síðasta fjölskyldan sem átti kastalann áður en ríkið tók hann yfir er Schwarzenberg-slektið, en annar kandídatinn í lokabaráttu forsetakosninganna sem fóru fram í gær er einmitt sjötíu og fimm ára aðalsmaður af þeirri ætt, utanríkisráðherrann og furstinn Karl Johannes Nepomuk Josef Norbert Friedrich Antonius Wratislaw Menas, kallaður  Karel , en hann ku hafa tapað kosningunum. Veggplatti í höllinni Þrátt fyrir að kastalinn sé formlega séð lokaður bauðst okkur að komast í göngu með leiðsögumanni um nokkrar vistarverur hans og eftir morgunverð í morgun hófst sú för. Það

Horft yfir borgina fyrsta daginn Þórunn Hrefna biður mig að skrifa eitthvað um svaðilfarir mínar í Tékkó. Það er auðvitað gleðilegt að fólk vilji heyra af mögulegum svaðilförum mínum og ég er reyndar búin að vera í heila viku hér í Český Krumlov í Tékklandi án þess að skrifa neitt  á þessa bloggsíðu sem ég ákvað eiginlega að ætti að vera upphafið að nýju bloggi, og það ekki síst ferðabloggi. Tími til kominn skulum við segja. Hins vegar var alltaf ætlunin að vinna hér í þessum mannfáa miðaldabæ og það hef ég svo sannarlega gert undanfarna viku. Ég hef þýtt margar síður og lesið heilar þrjár bækur. En ég hef líka borðað mikið af ódýrum og góðum mat og drukkið vín frá Moravíu og tékkneskan bjór.

Karen Blixen sagði eitthvað í þá átt að öll sorg yrði bærileg ef maður skrifaði hana inn í sögu. Ég veit ekki hvort þetta er rétt, enda er ég talsmaður bælingar og geri mér far um að bæla marga slæma hluti eins vel og ég get og myndi aldrei skrifa um þá. En mér finnst ósennilegt að óþolandi snyrtivöruofnæmið, með tilheyrandi bólgu og kláða, hverfi af augnlokunum á mér ef ég skrifa um það. Voðalegur fáviti var ég að klína á mig þessum augnskugga um daginn. Það er einkennilegt að hugsa til þess að ég hafi fæðst  aðeins 20 árum eftir að seinni heimsstyrjöldinni lauk. Synir mínir eru 22ja og 24ra ára og mér finnst frekar stutt síðan þeir fæddust. Hér er þriðji þátturinn í sjónvarpsþáttaröð . Þarna er líka hægt að horfa á 1. og 2. þátt.

Vinnuherbergið mitt er á hvolfi; bækur í stöflum, jólaskraut í kössum og hrúgum, leikföng og allskonar dót á gólfinu og ef ég opna skápinn þá hrynja gamlar tölvur, tölubox, snúrur, kassar og allskonar dót á móti mér. Stemningin er sem sagt ekki eins og á neinum af myndunum á þessari síðu . Ég er að spá í að gera eitthvað í þessu en veit bara ekki hvar ég á að byrja. Kannski gerist eitthvað ef ég set Miles Davis eða Moses Hightower á. Já og ef það birtir einhverntíma af degi. Myrkrið er dálítið langvarandi.

Ég skrifa of lítið. Ég held að fólk skrifi almennt of lítið. Háskólakennari með áratugalanga reynslu segir mér að nemendur sem tóku próf hjá honum í desember hafi flestir skrifað einnar til einnar og hálfrar síðu svör við ritgerðarspurningu sem flestir svöruðu á þremur til fjórum síðum fyrir áratug. Hvað er að gerast?

Byrjum á Ninu Hemmingsson. Ég er einmitt með nýju ljóðabókina hennar á náttborðinu.