Vinnuherbergið mitt er á hvolfi; bækur í stöflum, jólaskraut í kössum og hrúgum, leikföng og allskonar dót á gólfinu og ef ég opna skápinn þá hrynja gamlar tölvur, tölubox, snúrur, kassar og allskonar dót á móti mér. Stemningin er sem sagt ekki eins og á neinum af myndunum á þessari síðu. Ég er að spá í að gera eitthvað í þessu en veit bara ekki hvar ég á að byrja. Kannski gerist eitthvað ef ég set Miles Davis eða Moses Hightower á. Já og ef það birtir einhverntíma af degi. Myrkrið er dálítið langvarandi.
Undanfarið hef ég svolítið verið að hugsa um bókmenntagagnrýni, já eða mögulegan skort á henni og bókmenntaumræðu almennt, og um eitthvað sem Páll Baldvin Baldvinsson skrifaði í opnu bréfi fyrir nokkrum árum, þegar hann hætti að gagnrýna bækur. Í morgun, þegar ég vaknaði allt of snemma, datt mér í hug að fara á fætur og skrifa það sem ég var að hugsa og finna bréf Páls og hugleiðingu sem ég skrifaði í norska blaðið Klassekampen þar sem gagnrýni var til umræðu. Ég fór á fætur og inn á baðherbergi og rak þá augun í bók Jóhanns Hjálmarssonar, Malbikuð hjörtu , lúið eintak sem kom út árið 1961 og er með teikningu eftir Alfreð Flóka á kápunni. Ég fór að fletta bókinni (já, á klósettinu) og las meðal annars ljóð sem heitir Skugginn . Þá rifjaðist upp fyrir mér að ég hefði heyrt að Jóhann Hjálmarsson hefði einhvern tíma lögsótt hljómsveitina Trúbrot fyrir að stela frá sér texta ljóðsins. Það tók ekki margar sekúndur að finna útúr því hvernig málinu lauk (dómurinn féll í desember árið 1974).
Kommentarer
Skicka en kommentar