Fortsätt till huvudinnehåll

Jarðhræringar og eldglæringar



Í gær rigndi mikið með reglulegum þrumum og eldingum hérna í Split. Það kom ekki á óvart, ég fylgist með veðurspánum. Hins vegar var ekkert sem varaði okkur við jarðskjálftanum sem dundi yfir um tíuleytið í gærkvöldi. Hann mældist eitthvað í kringum 5 og húsið skalf og nötraði í að minnsta kosti 8 sekúndur. Mér fannst það frekar stressandi. Ég hef ekki hugmynd um burðarþol og járnabindingu húsa sem eru frá því snemma á miðöldum og bjóst þess vegna við að þetta þúsund ára gamla hús sem ég dvel í myndi breytast í grjóthrúgu.

Í vikunni fékk ég fyrirspurn frá höfundi, sem nýlega gaf út fyrstu bók, hvort það sem viðkomandi kallaði útgáfu high væri ávanabindandi. Því gat ég ekki svarað því ég finn ekki svo mikið fyrir slíku. Eiríkur Örn Norðdahl talar um að gíra sig upp í jólabókaflóðið og honum finnst þetta greinlega taugatrekkjandi. Ég er annað hvort of gömul (sem kunnugt er gaf ég út fyrstu bók 45 ára og hafði þá auðvitað marga fjöruna sopið) eða tilfinningasljó eða meðvituð um geðorðin tíu og að halda blóðþrýstingnum í lagi, til að tjúnast upp vegna bókaútgáfu. Í komandi (eða yfirstandandi) jólabókaflóði verð ég með eigin bók og jafnvel þýðingu líka (en mögulega er búið að fresta útgáfu hennar fram á næsta ár vegna pappírsskorts, pappír heimsins hefur víst að mestu farið í grímuframleiðslu undanfarið ár) en ég verð fjarri Íslandi fram í miðjan desember og hafði lítið velt því fyrir mér þar til í fyrradag. Kannski er ég að bregðast skyldum við útgefendur og lesendur, en ég hef stundum verið erlendis í jólabókaflóðum og ég hef verið tilnefnd til Íslensku bókmenntaverðlaunanna að mér fjarverandi. Ég á hvorki í ástar- eða haturssambandi við jólabókaflóðið, samt líklega frekar ástar- því ég hlakka alltaf til að lesa nýjar bækur annarra höfunda. Mér finnst auðvitað gaman að fá mínar eigin bækur og ekki síður þýðingar í hendurnar, en það stressar mig meira að ég valdi útgefendum mínum vonbrigðum með afkastaleysi og ömurlegum handritum en að ég stressi mig eftir að bókin er farin í prentun og komin í sinn eigin farveg.

Það sem hvílir dálítið á mér þessa dagana er hvað barnafataheimurinn er ömurlega kynjaskiptur. Í Benetton eru strákadeild og stelpudeild þar sem eru hörmulega ljót föt ætluð stelpum en frekar falleg föt sem eiga að vera á stráka, nema hvað þetta er allt meira og minna merkt Benetton og hvern langar að láta krakkann sinn ganga um eins og Benetton-auglýsingu? Og í Zöru er það sama uppi á teningnum, öllu er rækilega kynjaskipt og litaskipt, hvaða siðleysi er þetta? Árið 1981 vann ég í fatadeild Kaupfélags Hafnfirðinga. Þar var bara barnafatahorn þar sem aðallega voru röndóttir bolir og flauelsbuxur og engum datt í hug að börn þyrftu að vera í öðru en barnafatnaði.

Kommentarer

Skicka en kommentar

Populära inlägg i den här bloggen

Mætti ég biðja um ...

Danir eru kurteisir (kannski er allur heimurinn kurteisari en Íslendingar). Þeir segja „Må jeg be’ om …“ þegar þeir panta pítsu á veitingahúsum eða kaupa sér snúð á Nørrebrogade. En Danir eru líka öðruvísi kurteisir. Undanfarna daga hefur eitthvað verið að trufla mig í öðru auganu svo ég fann mig knúna til að reyna að finna augnlækni til að lækna mig. Eftir flettingar á netinu varð mér fullljóst að ekki væri hlaupið að því að fá læknatíma verandi framandi vera í dönsku þjóðfélagi, eiginlega bara hreinræktaður túristi, og auk þess er heimsfaraldur covid-19 að setja mörg strik í reikning heilbrigðiskerfisins. En ég fann heimasíðu læknastofu niðri í bæ og sendi póst í gærkvöldi og spurði hvort einhver möguleiki væri á að koma mér að. Snemma í morgun fékk ég svar frá læknaritaranum Hanne, sem sagði að það væri hálfs árs bið eftir tíma hjá þeim og engin leið að troða mér að. Þá sendi ég stórri augnlæknastöð í Charlottenlund póst (plan B) og viti menn, ég fékk svar hálftíma síðar. Hálftíma s
Skicka en kommentar
Läs mer

Dánarstaður menningarmanns

Dr. Priemes Vej 1 árið 1947 Einu sinni var nítján ára stúlka sem hét Eleanor Christie. Hún bjó með móður sinni, ekkju eftir lögmann, í Bolfracks Cottage, nálægt Aberfeldy í miðjum skosku hálöndunum. Eleanor hafði gengið í einkaskóla á heimaslóðum og heimavistarskóla í York, hún var drátthög og áhugasöm um listir og málaði blómamyndir. Hún átti gamla tónelska frænku sem bjó í Wales, frænkan hét Helen Powell. Stundum kom vinur Helen í heimsókn til hennar og dvaldi hjá henni í Wales. Þetta var miðaldra músíkant sem ættaður var frá Íslandi, en hann hafði hátt í tvo áratugi búið í Edinborg og kompónerað tónlist og stundað píanóleik og kennslu. Eitt sinn þegar píanóleikarinn heimsótti gömlu vinkonu sína rak hann augun í mynd af stúlku sem honum þótti sjarmerandi og spurðist fyrir um hana. Helen sagði honum að þetta væri Eleanor frænka hennar sem byggi í Skotlandi. Manninum leist svo vel á stúlkuna að hann bað um að hann yrði kynntur fyrir mömmu hennar. Gömlu frænkunni fannst það sjálfsagt má
Skicka en kommentar
Läs mer

Vígt vatn af skornum skammti

Þessa vikuna dvel ég í Króatíu. Að lenda á flugvellinum í Split er svolítið eins og að lenda á Ísafirði, stefna á fjall og taka svo skyndilega U-beygju (nú ætla ég samt ekki að reyna að ljúga því að ég hafi einhverntíma flogið til Ísafjarðar). Hér er hlýtt loft og volgt Adríahaf sem er svo salt að mér líður eins og nætursaltaðri ýsu eftir að hafa fleygt mér í öldurnar. Mér skilst að gistihúsið sem ég dvel í sé þúsund ára og að næstu hús séu frá því um árið 300 svo mér líður mjög vel. Allt sem er gamalt og mikið notað hentar mér best, þannig hef ég alltaf verið. Helstu merki um að nú geysi heimsfaldur eru þau að það er ekkert vígt vatn í kirkjunum. Í einni vígðavatnsskál í kirkju sem ég heimsótti í fyrradag lá meira að segja bara brúsi með spritti svo að kirkjugestir gætu dassað á sig veiruvörn. Þetta er óneitanlega forsendubrestur fyrir konu sem er vön því að fara inn í evrópskar kirkjur og sletta á sig skítugu vatni í nafni föður og sonar og heilags anda.
Skicka en kommentar
Läs mer