Málbreytingar hafa mér alltaf fundist áhugaverðar. Ég man nákvæmlega hvar og hvenær ungur maður otaði að mér konfektkassa árið 1985 og bauð mér mola með orðunum: „Ég var að versla mér konfekt“. Mér fannst þetta merkilegt orðfæri, ég hafði aldrei heyrt sögnina að versla notaða nema um magninnkaup og verslunarleiðangra. Nú er alvanalegt að menn versli sér skópar eða pulsu og ég er löngu hætt að velta þessu orðalagi fyrir mér. Ég man líka að ég heyrði dvalarhorfið fyrst notað eins og nú er mjög algengt þegar kona sem ég vann með á leikskóla í Austurbænum árið 2001 sagði „Ég er ekki að skilja þetta barn.“ Mér fannst þetta áhugavert, enda skrifaði Jón G. Friðjónsson pistil í Moggann nokkrum árum síðar og sagði þetta komið frá íþróttafréttamönnum og brjóta í bága við málvenjur. Ég held samt að mér hafi fundist þetta töff og að það hafi liðið mjög skammur tími þar til ég hafði tekið upp þennan dvalarhorfsósið.
Áðan byrjaði ég að lesa nýja bók eftir ungan höfund (ég er líklega byrjuð á allt of mörgum bókum). Í þeirri bók kemur fyrir orðalag sem ég hef velt fyrir mér í nokkur ár og samræmist ekki minni málkennd en verður sífellt algengara. Þá segir fólk einhvern vera að æfa á hljóðfæri. Ég heyrði fyrir einhverju síðan viðtal við barn sem sagðist vera að æfa á fiðlu og átti við að það væri að læra á fiðlu. Þegar ég var barn lærði ég á píanó og æfði mig stundum á píanóið en fólk æfði handbolta og sund. Þarna er örugglega íþróttamálið komið yfir í tónlistina, sem kannski má alveg flokka með íþróttum. En já, í bókinni sem um ræðir, og mér líst mjög vel á og held að sé skemmtileg, stendur á bls. 14: „ ... krullhært barn sem ber það hryllilega nafn Lísander og æfir á saxófón.“ Og þarna er líka áhugavert nafn, nöfn skáldsagnapersóna er annað áhugamál sem mig langar að skrifa eitthvað um. Ég má samt ekki vera að því núna.
Stundum les ég eða heyri að þeir sem tjái sig um bókmenntir fái oft yfir sig ægilegar gusur frá óhressum höfundum eða útgefendum. Þetta hef ég aldrei upplifað persónulega þrátt fyrir að hafa skrifað og spjallað um bókmenntir á ýmsum stöðum. Einu sinni skrifaði ég á fjölmiðil (sem nú er dauður) eitthvað í áttina að því að kafli í ákveðinni, þá nýrri, bók hlyti að vera leiðinlegasti kafli gjörvallrar íslenskrar bókmenntasögu, en enginn sendi mér skammarpóst hvað þá kúk í poka. Í mesta lagi hefur einhver hent mér út af facebook-vinalistanum og það er nú bara hressandi. En ég man að höfundur þakkaði mér einu sinni persónulega fyrir skrif um bók eftir sig. Það gerðist í gamla Blómavali við Sigtún. Viðkomandi höfundur, sem er nýbúinn að gefa út ljóðabók, skrifar á þessa síðu . Ég tek það samt fram að ég hef aldrei þurft að gefa bókum stjörnur. Þegar ég skrifaði gagnrýni fyrir Morgunblaðið, það var sennilega fyrir áratug, var stjörnugjöf ekki enn orðin regla. Fyrir nokkrum árum hætti Páll B
Kommentarer
Skicka en kommentar