Ekki hef ég enn lesið bók eftir nýjan Nóbelsverðlaunahafa í bókmenntum en ég hef heyrt umræður um bækurnar hennar, bæði þegar Grænmetisætan kom út á íslensku og eftir að tilkynnt var að Han Kang fengi verðlaunin. Í gær birtist lesendabréf í sænska blaðinu DN þar sem kona sem heitir Anne-Marie Morberg er að býsnast yfir því hvað þýðendur fái litla athygli í stóra bókmenntasamhenginu. Þeirra tungumálaþekking og málkennd byggir brýr yfir landamæri á milli tungumála og þegar Han Kang er hyllt fyrir ljóðrænan prósa á Norðurlöndum þá er líka verið að hrósa þýðendunum sem koma textanum til skila, það ætti alla vega að vera þannig, segir Anne-Marie sem skrifar lesendabréfið. Hún segist hins vegar hafa þurft að hafa fyrir því að fletta upp nafni þess sem hefur þýtt Han Kang á sænsku því á það hefur varla verið minnst í sænskum fjölmiðlum. Eftir að þetta lesendabréf birtist hefur fleira fólk stigið fram og tekið undir, meira að segja hefur verið bent á það að þýðandi eigi höfundarrétt á sænskum texta í þýddri bók! Það virti Sænska ríkissjónvarpið ekki þegar umræður um verðlaunin, sem nokkrar menningartýpur tóku þátt í, voru í sjónvarpinu og lesið var upp úr Grænmetisætunni. Auðvitað komu nöfn umsjónarmanns þáttarins og allrahanda tæknimanna og þátttakenda fram í lok þáttar en ekki nafn þýðanda textans sem var lesinn. Ég hef svo sem ekkert skoðað þetta kerfisbundið á Íslandi en veit að eftir að tilkynnt var um verðlaunahafann var strax haft samband við Ingunni Snædal sem þýddi Grænmetisætuna. Sem þýðanda er mér málið skylt og veit að oft er ekkert minnst á þýðanda þegar fjallað er um bókmenntir. Það er líka ekkert endilega þannig að þýðendur vilji fá of mikla athygli fyrir vinnuna sína eða mæta í viðtöl um bækurnar sem þýddar eru (ekki frekar en rithöfundar, það er allur gangur á því hvað þeir kjósa að vera mikið í sviðsljósinu) en auðvitað er þetta réttlætismál og gott að einhver nenni að röfla yfir þessu og mér finnst líka mjög líklegt að af þessum Svíum í Nóbelsverðlaunanefndinni sé ekki einn einasti sem hefur lesið bók eftir Han Kang á frummálinu.
Það eru nokkrar rásir sem spilast í höfðinu á mér á hverjum tíma. Það er svo sem ekkert beinlínis að því (ég hélt einu sinni að allt fólk væri svona en nú skilst mér að það séu tekin lyf við þessu) en alla vega ákvað ég að skrifa niður eitthvað af því sem hefur bergmálað innra með mér í morgun. Byrjum á einni spurningu: Hvenær tók Vanilla Black, sem er útum allt í flösku sem pinnar standa uppúr, við af Ariel Ultra sem íslenska ríkislyktin? Ég hef oft rætt um Norðmanninn sem sagði mér að hann þekkti Íslendinga í strætó í Osló á þvottaefnislyktinni, en núna er það þessi Vanilla Black-lykt sem hefur yfirtekið þjóðfélagið. Mér persónulega finnst hún betri en þvottaefnislykt (ég nota bara svansmerkt og lyktarlaust þvottaefni) og er alveg í vanillu-teyminu, en þetta er samt kannski að verða gott með þessa lykt? Á meðan lesendur velta þessu fyrir sér ætla ég að snúa mér að næsta máli: Það bjó svokallaður svikahrappur í íbúð Félagsbústaða í um það bil áratug og át þar lyf út á resept látinnar
Kommentarer
Skicka en kommentar