Áðan
las ég smartlandsumfjöllun um mann sem hætti að leigja íbúð í
Grafarvogi vegna dýrtíðar (og vegna þess að hann var ekkert mjög mikið heima hjá sér) og keypti sér hjólhýsi sem hann býr í ásamt
sambýliskonu. Um daginn las ég líka um danska konu sem fannst
borgarlífið í venjulegri íbúð tilgangslaust og óvistvænt. Konan keypti
sér hirðingjatjald og flutti ásamt ungum syni inn í sænskan skóg og þar
hafa þau búið um árabil við aðstæður sem flestum þykja frumstæðar. Mér
finnst þetta áhugaverðar sögur því ég velti því svo oft fyrir mér hvað
fólk þarf marga fermetra undir rassinn á sér (svo ég tali nú ekki um
alla bílana sem þjóna hlutverki yfirhafna fyrir mjög marga - sumt fólk
sem ég þekki ekur alltaf eitt í bíl, það virðist ekki einu sinni geta
deilt bíl með þeim sem það deilir rúmi með). Hvers vegna þarf fólk svona
mikið pláss? Hafið þið séð hvað mörg hús og íbúðir sem eru til sölu og
eru óheyrilega stór? Nú skil ég alveg að einhver kjósi að hafa rúmt um
sig en mér finnst of lítið rætt um kostnað og óhagkvæmni af allt of
stórum íbúðum. Hvers vegna eru ekki byggðar fleiri 20-30 fermetra
íbúðir? Og hvers vegna eru ekki til einhvers konar millibilshíbýli á
milli gistiheimila og íbúða? Ég sé alveg fyrir mér að einhver, óháð
aldri, væru til í að búa í einu rúmgóðu herbergi (eða tveimur litlum)
með sameiginlegt eldhús og stofu og samkvæmisrými. Einmana hjörtum myndi
líklega fækka ef það væri í boði að setjast til borðs með öðrum daglega
eða stöku sinnum og við vitum að mjög margt fólk er einmana. Það væri
jafnvel hægt að ráða kokk í slík hús svo fólk fengi hollan mat á hverjum
degi. Kannski er ég að tala um pensjónat. Kannski er ég ólæknanlegur
hippi.
Í götunni sem ég bý við í Kaupmannahöfn er kirkja. Þar er vikulega í boði sameiginleg máltíð fyrir fólk sem langar að borða kvöldverð með öðrum. Þangað kemur kokkur og eldar heimilislega og barnvæna máltíð og einstaklingar og fjölskyldur geta komið og borgað 20 krónur og borðað með fólkinu í hverfinu. Það eru engin skilyrði, allir geta bókað sig og komið í mat. Veitingahús í næstu götu er með svipað fyrirkomulag vikulega, fólk í hverfinu er hvatt til að koma og kaupa sér þriggja rétta máltíð á vægu verði á mánudagskvöldum og eiga notalega spjallstund í leiðinni.
Fyrir ykkur sem hlustuðuð og höfðuð ánægju af hlaðvarpinu sem ég benti á í haust, um arkitektsfúskarann sem bjó í húsinu sem er nú sendiherrabústaður Íslendinga bendi ég á annað áhugavert hlaðvarp um barnamorð og furðulegheit í menningarelítu Danmerkur, þar sem ljósahönnuðurinn Poul Henningsen kemur við sögu. Sonur hans kynlífssálfræðingurinn Sten Hegeler, sem dó í ágúst í sumar tæplega tíræður, kemur því miður ekkert við sögu í þáttunum, mig vantar hlaðvarp um hann, það hlýtur að koma.
Um daginn kom út bók sem við Hildur Knútsdóttir skrifuðum saman. Ég er víðs fjarri íslensku jólabókaflóði og fylgist með því úr fjarska en eitt eintak er komið til Danmerkur.
Kommentarer
Skicka en kommentar